De lijst met WT Taekwondo Grootmeesters negende en tiende Dan kent sinds kort ook een lid dat in Nederland woont. Jafar Zareei, hoofdtrainer van Taekwondo Koryo in Den Haag, deed op 13 augustus succesvol negende dan examen in de Kukkiwon in Seoul.  Hij maakt daardoor deel uit van een ultra select gezelschap dat wereldwijd slechts 50 leden kent.

Zareei  is afkomstig uit Isfahan, een stad in Iran met meer dan twee miljoen inwoners en is daarmee de op twee na grootste stad van Iran, een land waar Taekwondo sinds decennia zeer populair is. De stad ligt ongeveer 400 km ten zuiden van Teheran. Onder andere door films van Bruce Lee werd hij al jong door vechtsporten geïnspireerd. Hij bokste op hoog niveau, deed korte tijd aan worstelen en deed een paar maanden aan Kyokushinkai Karate. In de jaren zeventig maakte hij kennis met Taekwondo via enkele Koreanen die lesgaven op de Amerikaanse school in Isfahan. Zijn eerste trainer was Lee Won Se, hoofdtrainer van de politie academie en een speciale militaire eenheid. Het was een tijd waarin veel meer dan nu de nadruk lag op het gebruik van armtechnieken in Taekwondo. In 1973 deed hij succesvol examen voor eerste Dan.

Omgang tussen leraren en leerlingen is in Nederland anders dan in Iran

Na de Iraanse revolutie in 1978 begon hij met lesgeven en ontwikkelde zich al snel tot de grondlegger van het Taekwondo in Isfahan en ontwikkelde daar een indrukwekkend aantal kampioenen. Onder meer door een aanval van fanatici waarbij hij gewond raakte – zij vielen hem aan omdat hij een Westerse opleiding had en les gaf in Taekwondo op de Amerikaanse school – besloot hij in 1987 echter naar Nederland te emigreren. Hij kon ook naar landen als Australië en de VS, maar koos juist voor Nederland omdat vrienden die in Frankrijk woonden, ook naar Nederland zouden gaan als Zareei besloot zich daar te vestigen. Het was in diverse opzichten een nieuw begin. De concurrentie tussen Taekwondo en andere sporten in Nederland was veel groter dan in Iran, waar de mogelijkheden om te sporten veel kleiner waren waardoor leden langer lid bleven. Maar ook het trainen in Nederland was en is heel anders dan in Iran, waar veel harder wordt getraind zowel mentaal als fysiek. Ook merkte hij dat in Nederland de omgang tussen leraren en leerlingen heel anders – vooral veel vrijer en gelijkwaardiger – was en is dan in Iran. “De communicatie van de Nederlanders richting mij vond ik in het begin af en toe niet zo respectvol. Ik leerde later dat dat in Nederland normaal is.”

Een kleine selectie van successen uit de carrière van Jafar Zareei

“Je kunt wel degelijk zakken”

Onder meer met hulp van wijlen Ron Landré startte hij al snel met lesgeven. Aanvankelijk onder de vleugels van een andere hoofdtrainer, maar sinds 1989 als hoofdtrainer van Koryo. Het was het begin van een onstuimige groei van zowel zijn persoonlijke carrière als van zijn sportschool.

Voor de 9^e Dan moest Zareei een lijvige scriptie inleveren met daarin een terugblik op zijn carrière. Daarnaast moest hij twee Poomsaes lopen: Ilyo en een Poomsae die via loting werd vastgesteld. Ondanks zijn uitgebreide ervaring was dat geen sinecure. “Ilyo is een lastige Poomsae vanwege de gesprongen technieken. De uitvoering moet perfect zijn. En voor de mensen die denken dat een achtste of negende Dan examen gemakkelijk is: je kunt wel degelijk zakken. Ik heb dat zien gebeuren.”

Samenwerking tussen lichaam en geest

Wat vindt Zareei als hij kijkt naar het Taekwondo het moeilijkste onderdeel? “Poomsaes, omdat je daar de samenwerking tussen lichaam en geest ziet, wat het juist zo ingewikkeld maakt om het perfect te doen. Het vormt de basis voor alles, ook voor Ilbo Taeryon en sparring. Het is een schijngevecht, al vergeten mensen dat vaak en denken dat het lopen van het patroon genoeg is. Dat is niet zo, het is echt een gevecht.”

“Als ik een week niet train, voel ik me ziek”

Taekwondo heeft hem veel gebracht, als sporter én als mens. “Taekwondo heeft me als ik terugkijk geholpen om een goed mens te blijven. Door een aanval die ik heb overleefd, ben ik niet meer bang voor de dood. Taekwondo heeft me geleerd mezelf te verdedigen, waardoor ik onder meer rustiger ben geworden maar ook meer bewust van mijn rechten en om daarvoor op te komen. Dat is belangrijk in het leven. Daarnaast heeft Taekwondo me gezondheid gebracht. Als ik een week niet train, voel ik me ziek, het lijkt wel een verslaving. Ook mentaal. Vooral Poomsaes zijn erg goed tegen Alzheimer en de ziekte van Parkinson. Kortom, door Taekwondo heb ik een beter leven gekregen.”

In zijn lange internationale carrière heeft hij uiteraard veel mensen ontmoet, van wie hij er twee in het bijzonder bewondert. “Allereerst mijn vriend Gorgin. Hij lijkt op mijn oudste broer en is al zolang ik hem ken een voorbeeld. Hij deed aan Judo, Kyokushinkai Karate en was in het dagelijks leven onder meer acteur. Ik respecteer hem vooral als mens, vooral omdat hij allerlei dingen in zijn leven heeft gedaan en in alles succesvol was. Specifiek in het Taekwondo is meester Sinchul Kan de man die ik respecteer. Hij zou met zijn kwaliteiten veel geld kunnen verdienen, maar kiest er daarentegen voor om echt als een meester te leven en zich niet te laten drijven door geld en materie. Hij leeft in een kleine woning boven zijn dojang en alles wat hij verdient, investeert hij in leerlingen. Hij heeft het Taekwondo in Iran ook echt ontwikkeld. Een ongelofelijk integere man. Ik heb al meerdere keren met hem in Korea getraind en ook ter voorbereiding van mijn laatste Danexamen ben ik bij hem geweest.”

“Of ik na 50 jaar Taekwondo nog ambities heb? Natuurlijk, ik wil elke dag nog beter worden. De tiende Dan is in elk geval géén ambitie. Die krijg je in sommige gevallen pas na je dood en ik ben nog lang niet klaar met leven.”

Tekst: redactie TBN – Peter Pot